रथमानय मे शीघ्रं गच्छाम्यद्यैव मा चिरम्। वसिष्ठस्त्वग्रतो यातु सदारः सहितोऽग्निभिः॥

In this shloka from Adhyatma Ramayanam (Bala Kandam, 6th Sarga, 37th shloka), Raja Dasharatha tells his ministers, “Bring forth my chariot quickly, I will go today itself. [We will take along] Guru Vashishtha, our women, and the sacrificial fires”. On hearing the invitation from Raja Janaka bearing the news of Rama’s swayamvaram and his feats, Dasharatha was…

सुखस्य दुःखस्य न कोऽपि दाता परो ददातीति कुबुद्धि रेषा । अहं करोमिति वृथाभिमानः स्वकर्मसूत्रग्रथितो हि लोकः ॥

– श्रीमद्व्यासविरचित अध्यात्मरामायणे उमामहेश्वरसंवादे अयोध्याकाण्डे षष्ठमस्सर्गः (६) Unable to bear the misery of seeing SeetaRaama sleeping on grass, ShriRaama’s closest friend, Guha, the king of the tribals, starts to blame queen Kaikeyi for this situation. Then Lakshmana teaches Guha this wonderful shloka that captures the most basic philosophy in Sanaatana Dharma. “Sukham-duhkham (comfort-pain) are not things that can be given. Thinking…

कः पन्थाः ?

महाजनो येन गतः स पन्थाः

Adhyātma Rāmāyaṇaṁ

रथमानय मे शीघ्रं गच्छाम्यद्यैव मा चिरम्। वसिष्ठस्त्वग्रतो यातु सदारः सहितोऽग्निभिः॥

सुखस्य दुःखस्य न कोऽपि दाता परो ददातीति कुबुद्धि रेषा । अहं करोमिति वृथाभिमानः स्वकर्मसूत्रग्रथितो हि लोकः ॥